FILM
Little Women vertelt het verhaal van de vier zussen March, Jo (Winona Ryder), Meg (Trini Alvarado), Beth (Claire Danes) en Amy (Kirsten Dunst en Samantha Mathis), de dochters van een militair (Matthew Walker) die in de nasleep van de burgeroorlog op campagne is, en een liefdevolle moeder Marmee (Susan Sarandon), die haar vier dochters het beste probeert te bieden. De Marches zijn echter te arm om rijk te zijn en te rijk om arm te zijn, en het is de oude tante March (Mary Wickes) nog niet gelukt om de dames aan een rijke man te koppelen. Jo is de meest vrijgevochten van het stelletje, en concentreert haar energie liefst op het schrijven van toneelstukken, kluchten die ze dan met haar drie zussen opvoert voor een select gezelschap. De dynamiek verandert wanneer Jo ook buurjongen Theodore "Laurie" Laurence (Christian Bale) bij het gezelschap betrekt. De jongen die in het huis naast dat van de Marches bij zijn opa (John Neville) woont, is tot over zijn oren verliefd op Jo, maar die wijst hem af, en bij uitbreiding alle mannen.




Maar de dames raken op huwbare leeftijd, en vooral Meg schijnt het wel te kunnen vinden met John Brooke (Eric Stoltz), de mentor van Laurie. Een bestaan als vrouw van een onderwijzer is echter niet de verhoopte jackpot van de lotto, en tante March vindt het maar niks. Zus Beth kampt dan weer met een zwakke gezondheid: bij het bijstaan van een armoedige Duitse familie in de buurt heeft ze van één van de kinderen roodvonk opgelopen, en haar gezondheid krijgt een knak waar ze niet meer van te boven komt. Jo waaiert uit naar New York, waar ze probeert te leven van haar schrijfsels, en waar ze de Duitse filosofieprofessor Friedrich Bhair (Gabriel Byrne) ontmoet. Laurie wil echter koste wat het kost tot de March-familie behoren, en hij weet Amy zo ver te krijgen dat ze haar rijke aanbidder Fred Vaughan (Mar Andersons) met zijn aanzoek voor de deur laat staan. De dood van Beth brengt de drie overgebleven zussen weer samen, waarbij ze moeten concluderen dat hun onbezonnen jeugd definitief dood en begraven is.




Met de nieuwe versie van Greta Gerwig die in 2019 verschenen is, is het een beetje jammer dat de versie uit 1994 niet hernieuwd in de belangstelling is gekomen. Er was wel een Amerikaanse Blu-rayuitgave, en nu dus ook een 4K-versie, die technisch mismeesterd is (maar daarover later meer). Het grote verschil met de nieuwe versie is dat in de versie van 1994 de gebeurtenissen wél chronologisch worden verteld, met ergens halverwege een tijdssprong van vier jaar, en gelijk de gelegenheid om Kirsten Dunst in te wisselen voor Samantha Mathis. De oude versie is een stuk korter, wat betekent dat de verhaallijnen er iets sneller worden doorgejaagd, en bepaalde details sneuvelen, zoals Beth die ten huize Lawrence op de piano mag komen spelen. De relatie tussen Jo en Friedrich wordt dan weer een beetje meer aangedikt, en in de eerste helft van de film is met een piepjonge Kirsten Dunst ook het personage van Amy gevoelig verjongd. Deze versie van Little Women blijft iets dichter bij het bronmateriaal, alhoewel het een kwestie van cijfers achter de komma is.




Veel van de acteurs uit deze film hebben nadien naam gemaakt, en het is dan ook grappig om iemand als Christian Bale rond te zien lopen als jonge snotneus. De jonge leeftijd belet echter de actrices niet om een gedetailleerde karakterstudie te tonen van de vier onzekere meisjes op de drempel naar de volwassenheid, in een periode waarin het voor vrouwen niet zo makkelijk was om de sociale ladder te beklimmen. Jo, wat verkort is voor Josephine, kan bijvoorbeeld haar schrijfsels pas verkopen wanneer ze als nom de plume zichzelf Joseph March noemt. Voor de rest is Little Women een tijdsdocument dat het leven aan het einde van de 19de eeuw in de streek rond Massachusetts tracht te evoceren, en daar nog aardig in slaagt ook. Het sociaal commentaar wordt tot een minimum beperkt, en de setting wordt mooi aangekleed. Winona Ryder hield er een Oscarnominatie aan over, maar haar carrière raakte achteraf in het slop door enkele domme handelingen zoals een winkeldiefstal en een breed in de media uitgesmeerde breuk met Johnny Depp.

BEELD EN GELUID
Sony is erin geslaagd om deze 30ste verjaardageditie compleet te verprutsen. De DTS-HD MA 5.1-geluidstrack is namelijk compleet fout. De frontkanalen links en rechts zijn compleet leeg, en wat daar in had moeten komen, is mee in de surroundkanalen gemixt, die dan op hun beurt weer evenveel lawaai maken als een opstijgend vliegtuig, zodanig dat je het centerkanaal niet meer hoort. Hoe het mogelijk is dat men een dergelijke prestigieuze release mismeestert en dat niemand iets in het snotje heeft, tart alle verbeelding. Je kan opteren voor het 2.0-kanaal, maar daarmee mis je alle surroundinformatie. Een dikke vette nul is hier op zijn plaats. En dit is zeker jammer omdat de beeldkwaliteit dan weer net heel goed is. Alhoewel het niet dadelijk de meest heldere transfer ooit is, zijn zelfs in de donkere scènes de details goed zichtbaar. De film bevat wat grain, maar dit is zeker niet storend en draagt zelfs bij aan een filmische beleving. De kleuren zijn niet erg gesatureerd, maar we zien onder meer in het bleke gezicht van de zieke Beth zeer mooi de schakeringen. Voor de rest grossiert deze kostuumfilm in mooie decors, uitbundige klederdracht en uiteraard veel mooi meubilair dat niet zou misstaan bij de antiquair.




EXTRA'S
Er is een audiocommentaar van regisseuse Gillian Armstrong voorzien, alsook twee verwijderde scènes (1:47). De bonussectie bevat verder een promofeaturette The Making Of Little Women (6:54) uit de oude doos, gevolgd door een al even oude featurette Costume & Production Design (8:10) die voor een kostuumfilm als deze wel gerechtvaardigd is. Tot slot is er een trailer (2:59).

CONCLUSIE
Zo lang het technisch probleem met de geluidstrack niet verholpen is (we hebben Sony gemaild maar geen antwoord teruggekregen), is deze versie absoluut te mijden, hoe goed de beeldkwaliteit ook mag zijn. Jammer, want de film zelf is écht wel de moeite.