FILM 
"If a story doesn't give you a hard-on in the first couple of scenes, throw it in the goddamned garbage." (Samuel Fuller)

Het is moeilijk om beeldmateriaal te vinden van Samuel Fuller zonder dat je hem met een sigaar in zijn mond ziet. De Amerikaanse cineast werd dan ook niet voor niets de Joodse John Ford genoemd. Een bullebak die hoewel vaak verguisd werd, toch een enorm grote invloed op de Amerikaanse cinema had. Fuller was een echte self-made man die reeds op twaalfjarige knaap via krantenverkoper in de meedogenloze wereld van de sensatie terecht kwam en daar een carrière in wilde maken. Hij had meteen door dat niet de inhoud van een headliner belangrijk was, maar wel hoe je het allemaal presenteerde. Door zijn werk bij de New York Evening Graphic begon hij zelf pulpromannetjes te schrijven en ook filmscenario’s waarvan Hats Off in 1936 het eerste was en dat zich (jawel) in de perswereld afspeelde. Uiteindelijk schreef Fuller meer dan 60 scripts en tien jaar later zou hij met I Shot Jesse James ook zijn eerste film maken. Westerns, film noir en oorlogsfilms waren dan ook duidelijk zijn ding, maar ook was hij de maker van een paar controversiële films waar nog lang niet het laatste woord over gezegd of geschreven is. Een van zijn laatste films was bijv. het spraakmakende White Dog met Kristy McNichol en dat over een hond ging die speciaal was opgeleid om zwarten aan te vallen. Ook in de jaren '60 wist hij keet te schoppen en dat was vooral het geval met Shock Corridor (volgens regisseur Johan Vandewoestijne iets als One Flew Over The Cukoo’s Nest, maar dan tien keer erger) en de neo-noir The Naked Kiss waar het taboe-thema’s pedofilie aan bod komt.

The Naked Kiss was de tweede film die Fuller maakte voor Allied Artists, een studio die in de jaren '50 kon uitpakken met grote namen als William Wyler, John Huston, Billy Wilder en Gary Cooper. Het werd een low-budgetfilm die vooral in de smaak viel bij de Europese filmcritici en waardoor Fuller het Amerikaanse voorbeeld werd van heel wat cineasten uit de Franse Nouvelle Vague. Zo mocht hij in Pierrot Le Fou van Jean-Luc Godard als cameo de legendarische woorden "Film is like a battleground... Love, hate, action, violence, death. In one word, emotion!" uitspreken.

Vanaf de openingsscène voel je en zie je dat Fuller graag naast de lijntjes loopt. De kijker wordt onmiddellijk in de actie gegooid met de beelden van een furieuze vrouw die een man in elkaar mept. De dame in kwestie is een prostituée die de centen claimt waar ze recht op heeft. Brutaal op pellicule gebracht en om de actie nog wat te verscherpen werd er een camera aan haar tas gebonden (het principe van de hand-held-camera) waardoor het lijkt alsof de vuistslagen rechtstreeks in het gezicht van haar belager terecht komen. De tegenreactie laat niet lang op zich wachten en de man rukt genadeloos de pruik van haar hoofd. Een hysterische blik en daarmee is de toon gezet voor een harde en controversiële, maar vooral ontzettend eerlijke film over ontspoorde zielen.

Kelly (Constance Towers) is een prostituée die in het kleine stadje Grantville aankomt nadat ze door haar voormalige pooier uit de grote stad is verjaagd. Haar aanwezigheid wordt door de lokale bevolking al snel opgemerkt, niet in het minst door de politieagent Griff (Anthony Eisley) die haar ongegeneerd voorstelt om in een bordeel aan de overkant van de staatsgrens te gaan werken. Voor zo’n job is het arme wicht evenwel niet uit de grootstad gevlucht en ze kiest ervoor om verpleegster te worden in een ziekenhuis voor gehandicapte kinderen. Griff kan er niet mee lachen dat zijn plannetje niet werkt en op de koop toe wordt Kelly ook nog eens verliefd op de rijke J.L. Grant (Michael Dante).

The Naked Kiss toont perfect hoe Fuller te werk gaat. Direct en brutaal, maar ook ontroerend door bijv. de kinderliedjes die op een zeer verterende manier in beeld worden gebracht. Emotionele scènes die bijna onmiddellijk afgewisseld worden met een close-up van een gillende vrouw waardoor je nog meer wordt meegezogen in het verhaal. Melodramatisch maar zonder al te veel poespas, gewoon regelrecht op het hart gericht. Het relaas van Kelly (en op weergaloze wijze vertolkt door Constance Towers) is dan ook meelijwekkend, maar soms lijkt het erop alsof Fuller er een sadistisch plezier in heeft om te tonen hoe de droom van zijn hoofdpersonage aan diggelen wordt geslagen, zelfs het iewat geforceerde happy end verloopt in mineur. Het leven is in de films van Fuller dan ook geen lachertje. The Naked Kiss staat dan ook mijlenver af van wat Hollywood toen te bieden had, maar toont eerder gewaagde en briljante auteurcinema, maar wel zie je dat het van iemand komt wiens hart toch in Hollywood verstrengeld zit.

BEELD EN GELUID
Deze briljante film is uitgebracht via het prestigieuze Criterion en dan nog wel de op UK-sectie, wat betekent dat hij ook op Blu-rayspelers van bij ons afspeelbaar is. Goedkoop zijn ze niet, maar hier krijg je waar voor je geld. The Naked Kiss is een zwart-film met een nogal experimentele look (denk aan de '60's-films van Godard), maar met een steeds loepzuivere transfer. Er is een LPCM-mono track met Engelse ondertitels. Behalve dat het om een mooi opgepoetste track gaat en dat je homecinema af en toe eens wakker geschud wordt van een vleugje Beethoven moet je er qua special effects wel niet te veel van verwachten.

EXTRA'S
Criterion-releases zijn meestal goed met bonusfilmpjes en ze zijn vooral interessant om te zien. De vele filmweetjes vind je mooi opgesomd in het bijbehorende boekje en naast een trailer is er ook een recent interview met de hoofdrolspeelster Constance Towers die nu al een flink eind in de 80 is, maar er nog zeer ravissant uitziet. Voor de rest heeft men drie portretten uit televisiereeksen gepikt die een prachtig beeld vormen van deze cineast. Twee komen uit een Franse show (Cineastes De Notre Temps en Cinema Cinemas) en een ander uit de legendarische Britse kunstshow The South Bank Show.

CONCLUSIE
The Naked Kiss is een ophefmakende film van een regisseur met visie en durf. Een film die ergens het midden houdt tussen de film noir en de nouvelle vague, maar vooral toont wat voor een genie Fuller wel was.