FILM
Rose (Ann Skelly) studeert diergeneeskunde aan de universiteit van Dublin. Ze heeft wel interesse in wat ze doet, maar gelukkig is ze niet, want haar leven herbergt een grote leegte, en dat is het antwoord op de vraag op welke manier ze ter wereld is gekomen. Als baby werd ze immers geadopteerd en kreeg ze van haar adoptieouders de naam Rose, maar op haar geboorteakte prijkt de naam van Julie. Was ze het resultaat van twee tieners die net iets te ver gingen in hun jonge liefdesleven, of was het iets anders? Rose wil er het fijne van weten en ze besluit om op zoek te gaan naar het verhaal achter Julie. Vrij vlug vindt ze haar biologische moeder (Orla Brady) die in Londen een gevestigde actrice is en haar schaapjes op het droge heeft. Nu ze weet hoe haar echte moeder eruit ziet, wil ze ook contact met haar en ze doet dat door zich voor te doen als potentiële koper van het huis dat haar biologische moeder verkoopt. Hoewel zeer terughoudend lijkt haar echte moeder een zeer kwetsbare vrouw en komt ze de brutale waarheid te weten. Rose zint op wraak, en wil ook contact met haar biologische vader.




Heel wat recensenten herkennen in dit verhaal flarden van de Griekse mythologie. Waarschijnlijk zal dat wel zo zijn, maar toch is het eigenlijk simpel. Iemand die ter adoptie wordt gegeven moet er gewoon vrede mee nemen dat hij op een bepaald moment ongewenst was, en het is deze brute waarheid die het echtpaar Joe Lawlor en Christine Molloy perfect in filmtaal weten om te zetten. De twee hebben naast een hele resem kortfilms, ook twee langspelers gemaakt en het is duidelijk dat ze voor de arthousestijl kiezen. Niet dat daar iets mis mee is, want het eerste gedeelte is een psychologisch drama pur sang om de vingers bij af te likken. De twee filmmakers tonen zich meesters in het tonen van harde emoties en bij momenten heeft Rose Plays Julie alles in zich van een perfecte psychologische thriller waarbij de voorspelbaarheid ver te zoeken is. In het laatste uur wordt het qua stijl een revenge-film is, maar werkt het minder goed omdat de logica wat zoek is en ook omdat de beweegredenen alsmaar minder duidelijk worden.




Hoewel Rose Plays Julie een vrij toegankelijke film is, kun je hem dus het best onderbrengen als arthouse. Vaak zoekt de film de symboliek van de stilte op. Er zijn doorgaans weinig dialogen, maar de doordringende en dreigende score van Cathal McKeon onthult alles. Door twee stijlen door elkaar te slaan maken Joe Lawlor en Christine Molloy het niet makkelijk voor zichzelf, want welk publiek wil je nu precies bereiken? Desalniettemin is Rose Plays Julie een meer dan verdienstelijke film die zeker de aandacht verdient en waarbij we met plezier de naam van Ann Skelly onthouden die met perfectie deze koelbloedige jonge vrouw vertolkt.

BEELD EN GELUID
Deze kleine film werd bij ons gelukkig nog fysiek uitgebracht, ook al is het alleen maar op dvd. Releases van Remain In Light zijn altijd verzorgd, en ook al is dit niet meteen de meest kleurrijke titel die we kunnen verzinnen is de detailuitvoering van Rose Plays Julie meer dan goed genoeg om ons met een brede glimlachen naar huis te sturen. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 die ook netjes klinkt, maar veel gebeurt er niet. De film bezit Nederlandse en Franse ondertitels die je optioneel kan aan- of uitzetten.




EXTRA'S
De enige extra die je op deze dvd kan vinden is een promotrailer van de film.

CONCLUSIE
Rose Plays Julie vertelt het verhaal van een jonge vrouw die na vele jaren van twijfel de zoektocht begint naar haar echte biologische ouders. De film valt uiteen in een psychologisch drama dat het beste werkt en eindigt als een iets minder geslaagde wraakfilm.