:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Column >> COLUMN #7: MIJN FAVORIETEN
COLUMN #7: MIJN FAVORIETEN
Type: Column - Datum: 2011-11-24 - Geplaatst door: William
Wat voor nut heeft een uitgebreide dvd-collectie als je door het vele recensiewerk nooit aan je favoriete films van vroeger toekomt? Laat je ook weleens een beetje ontmoedigd je ogen over de dvd-ruggen glijden terwijl je een beetje nostalgisch terugdenkt aan het warme gevoel dat deze of gene film diep vanbinnen destijds veroorzaakte? Voor je het beseft heb je niet alleen die ene titel zien passeren, maar ook nog een aantal andere die je meent dringend opnieuw te moeten bekijken. Voor je aan de letter k bent, wen je je blik met een zucht af: het komt er toch ook deze keer weer niet van. En je neemt je voor om over een paar dagen tijd vrij te maken voor op z’n minst Ben Hur (1959), Gejaagd door de Wind (1939), Goldfinger (1964), Superman II (1980) of die allereerste Harry Potter (2001) die je destijds steengoed vond.
 
Van een weekendje Londen bracht ik dit voorjaar wat muziekboeken en biografieën mee en 1 fictieboek: Atonement van Ian McEwan, in 2007 verfilmd door regisseur Joe Wright en op DVD Info aangeprezen als “…een tijdloze film die u vaker dan één keer wil zien en die u ook over tien of vijftien jaar nog kan bekijken…” Zelf ben ik daar in de voorbije 4 jaar niet in geslaagd, hoewel die ene scène waarin korporaal Robbie Turner na een mislukte Engelse invasie zich naar Duinkerken rept om één van de laatste schepen te halen die hem naar huis kan brengen, die dus over de laatste duin klimt terwijl de camera over zijn schouder het strand in beeld brengt waarop geen 100 maar wel tienduizend Britse soldaten op hulp van overzee wachten, als ratten in de val, want de Duitse troepen rukken op naar de Noordzee en hun gevechtsvliegtuigen bombarderen alles wat maar enigszins beweegt, me regelmatig door het hoofd is blijven spoken. Grootse cinema, noemen we dat dan en dus kreeg Atonement een 9,5 voor scenario en visuele realisatie. Terwijl ik de afgelopen drie weken op de trein naar het werk m’n aandacht verdeelde tussen de sudoku in de Metro en de lectuur van McEwans lijvige roman, kwam dat goed gevoel van toen als een warme golf terug. Ja, dit is een uitstekend boek, ja dit is een prachtig en majestueus fictief panorama zoals John Updike op de cover schrijft of z’n beste roman tot dus ver, z’n meesterwerk, zoals de Evening Standard bij het verschijnen van het boek in 2001 concludeerde.

En wat doe je dan? Je wilt die film uiteraard opnieuw bekijken. Ik in elk geval wel. Want weet je, de film is uiteindelijk beter dan het boek, misschien gewoon omdat hij sneller gaat, maar vooral omdat scenarioschrijver Christopher Hampton een betere oplossing heeft gevonden voor de slotscène, of op z’n minst eentje die het op het witte doek beter doet en die in elk geval verrassender is dan die van Ian McEwan. Voor de rest evolueren boek en film grotendeels langs dezelfde verhaallijnen zodat je tijdens het lezen de scènes uit de film bijna letterlijk ziet passeren. Het waren drie aangename weken en naargelang het boek dunner werd, voelde ik de aandrang om de leesbeurten steeds korter te maken zodat er nog wat overbleef voor later. Want je wil die film in je hoofd zolang mogelijk rekken, zo lang mogelijk en zo dicht mogelijk bij de personages blijven die je ondertussen beter kent dan je naaste collega of de koffiedame die al meer dan 20 jaar elke ochtend vriendelijk groet. Je bent een bevoorrechte getuige en je wilt die positie nog niet prijsgeven. Je geniet van de kuiperijen van een 13-jarige die er haar toekomstige zwager van beschuldigt haar nichtje te hebben misbruikt, terwijl jij net zoals zij weet dat hier sprake is van bedrog; je leeft mee met haar oudere zus die een toekomst aan diggelen geslagen ziet en een jonge viriele kerel die voor jaren in de gevangenis verdwijnt. Allemaal uit jaloezie en kalverliefde van een 13-jarige.
 
Vanavond heb ik het boek van McEwan een plaatsje gegeven tussen de andere ruggen in m’n kleine bibliotheek. M’n boekenkerkhof, noem ik het weleens ontmoedigd, want hoe vaak komen ze nog opnieuw te voorschijn? Nooit meer, toch? Tenzij misschien om ze uit te lenen of tegen een bekende op te scheppen over de kwaliteiten van dit of gene meesterwerk, terwijl je eigenlijk wil uitpakken met al die grote namen die je in je leven gelezen hebt. Een mens leeft niet van brood alleen… Ondertussen ligt Atonement, de dvd, naast de tv met de bedoeling die op korte termijn opnieuw in de speler te schuiven. Hij ligt bovenop een stapeltje films dat dringend moet worden bekeken en beoordeeld. Dus morgen misschien toch maar eerst die ene die ik nog voor het weekend beloofd heb, of die serie die al meer dan 4 weken onderaan de stapel ligt, of toch maar beter die Palme d’Or van twee jaar geleden die niemand zich herinnert.
 
Enfin het zal wellicht nog even duren voor Briony, Cecilia, Robbie en Loa weer aan de beurt zijn… maar zeker tussen kerst en Nieuwjaar! Beloofd.




UIT HET ARCHIEF
cover
La Cuisine Au Beurre
cover
César Et Rosalie

Andere artikels van hetzelfde type