COLUMN
Disney's live action-verfilmingen zijn altijd al een veeg teken aan de wand geweest dat de creativiteit van de eens zo befaamde studio gedaald is tot ergens in de buurt van het absolute nulpunt. Voor een goed jaar nog was er een controverse omdat men voor de live action-verfilming van The Little Mermaid een zwarte actrice, Halle Bailey, had gekozen die voor geen meter lijkt op de Ariel uit de versie van 1989, en Disney werd terecht beschuldigd van blackwashing. Dit verdwijnt echter in het niets bij de backlash die de verfilming van Sneeuwwitje te beurt valt. Een hele serie verkeerde artistieke keuzes hebben ertoe geleid dat elk van de trailers die het Huis van de Muis heeft gepost op Youtube heeft geleid tot meer dan een miljoen dislikes, gepaard gaande met sappige commentaren die aantonen dat het de Disneyfans van weleer, die het niet langer pikken dat hun geliefde films worden geslachtofferd op het altaar van de politieke correctheid, alvast niét ontbreekt aan creativiteit, zoals diegenen die het van de daken schreeuwen dat ze in deze film gaan supporteren voor de giftige appel.

Maar laten we beginnen bij het begin, en dat is bij het eerste gerucht van een live action-verfilming, die onmiddellijk werd gevolgd door een dolle commentaar van dwergacteur Peter Dinklage, die wereldberoemd is geworden met zijn vertolking van Tyrion Lannister in de HBO-hitserie Game Of Thrones. De acteur vond het kleinerend voor de dwergacteurs dat ze nog maar eens getypecast werden als een soort in een primitieve hut levende kabouter met baard en pinnemuts. Niet lang daarna dook er op de socials een foto op met wat de casting voor de "dwergen" zou worden, de kritieken van Dinklage indachtig. De foto wekte vooral verbazing en verontwaardiging op: een raciaal gemengd groepje van mensen die men alles behalve als dwergen kon catalogeren, maar die allemaal duidelijk op het eerste gezicht een chromosoom te veel of te weinig hadden. De mist rond het feit of deze foto nu werkelijk een casting foto van Disney was of trollbait is nooit opgetrokken, maar tegen dan was het kwaad natuurlijk al geschied. Disney schoot in een kramp en besloot om van de dwergen CGI-creaturen te maken, maar daarover later meer.

Dé grootste flater was echter de casting van de compleet toxische actrice Rachel Zegler in de titelrol. Opnieuw een geval van brownwashing, want Zegler is half Latina, en alhoewel dit niets over haar acteer- of zangtalent zegt, is het even absurd om een Latina de rol van iemand te laten spelen die volgens de overlevering "een huid wit als sneeuw" heeft, als pakweg Ryan Reynolds te casten in een biopic over Nelson Mandela. Toen ook nog eens bleek dat de rol van de boosaardige stiefmoeder naar actrice Gal Gadot zou gaan, was de hilariteit compleet, want, laten we eerlijk zijn, Zegler is niet bepaald het type dat een schoonheidswedstrijd zou winnen, zeker niet met Gadot in de competitie, en de actrice die Wonder Woman speelt uitgerekend jaloers te laten zijn op háár looks, is op zijn minst... ongeloofwaardig. Toen ook nog een leukerd opmerkte dat de coiffuur van Zegler als Sneeuwwitje meer dan gelijkenissen vertoont met die van Lord Farquaad uit Shrek, was het hek zelfs nog niet van de dam.

Dát gebeurde pas toen Zegler in een ongelukkig interview haar franken teut opendeed en het nodig vond om het origineel uit 1937 af te kraken tot op het bot als zijnde archaïsch en achterhaald. Ze deed er nog een woke-schepje bovenop door te stellen dat haar Sneeuwwitje vooral een woke girl boss moest worden die het wel gehad had met de toxische masculiniteit, en dat de prins, de creep, haar vooral niét moest komen redden, hem daarbij uitscheldend voor een stalker, met de gevleugelde woorden weird, weird, waarbij ze voor het oog van de camera nog eens een apensmoel ten beste trok die in no time de wereld overspoelde als meme, al dan niet voorzien van een karikatuurtekening waarin haar konijnentanden werden uitvergroot. In plaats van na zo'n flater diep in een holletje te kruipen en angstvallig de première af te wachten als een bang wezeltje, deed ze net het tegenovergestelde, en maakte ze er nog een politieke show van door ten eerste propaganda te maken voor Palestina, terwijl haar tegenspeelster, Gal Gadot, Israëlische is en uiteraard de kaart van haar vaderland trok. Nu is het niet verkeerd om de genocide van de Israeli's op de Palestijnen aan de kaak te stellen, verre van, maar als uithangbord van een kinderfilm hou je op zo'n moment beter je mening voor je. De verkiezing van Trump was een tweede ogenblik waarop La Zegler haar bebbel niet kon houden, en alhoewel we zelf geen fan zijn van Adolf Trump, had ze voor de tweede keer op rij een gouden opportuniteit om haar bek te houden, genegeerd en de kiezers van Trump uitgescholden voor rotte vis.

En dan moeten we het ook nog eens over de dwergen hebben. Het zijn uiteindelijk zeven CGI-monstertjes geworden die, mochten ze écht zijn, waarschijnlijk een dwangbevel zouden krijgen om zich niet binnen een straal van 500 meter van een schoolpoort te begeven, maar ze zien er ook uit als creaturen op een Playstation 1. Dinklage of geen Dinklage, het gilde van dwergacteurs maakte terecht bezwaar dat men hier de potentiële carrière van zeven acteurs heeft gefnuikt die met een film als deze wellicht hun marktwaarde hadden kunnen opkrikken. Een acteur zoals Warwick Davis uit Willow en Star Wars is het na zijn grote doorbraak bijvoorbeeld prima voor de wind gegaan, om maar van Dinklage zelf te zwijgen, de ondankbare hond.

Prijskaartje van dit alles? Inclusief het kleine fortuin dat is opgegaan aan CGI en de vele reshoots, heeft Snow White intussen al meer dan 400 miljoen dollar gekost, en dat is dan nog buiten het buitensporige advertentiebudget gerekend waarmee Disney toch nog hoopt om een deel van de meubelen te redden. Ongeveer elke cinema in Amerika heeft vermoedelijk op kosten van Disney wat reclame mogen maken op de socials, reclame die onmiddellijk gevolgd wordt door een waterval van commentaren over Snow Brown and the Seven Pronouns en plaatjes van Lord Farquaad, of commentaren van mensen die naar eigen zeggen zelfs naar buiten zouden wandelen als de film op een vliegtuig vertoond zou worden. De film moet allicht intussen een miljard opbrengen vooraleer men uit de kosten komt, iets wat er niet dadelijk zit aan te komen. Disney ziet de bui overigens hangen, want alle red carpet events voor de film worden stelselmatig geschrapt, en de studio doet vooral krampachtige pogingen om Rachel Zegler zo ver mogelijk uit de buurt van de camera's te houden. Zegler mag overigens blij zijn dat ze na deze monstrositeit nog érgens gecast wordt, of bij gebrek daaraan frieten mag gaan bakken in de McDonalds.

Als we hier al een les kunnen uit trekken, is het deze wel: van een instituut als de originele Snow White And The Seven Dwarfs uit 1937 blijf je af, en die film zet je niet in de etalage als zijnde kandidaat voor een grondige update naar hedendaagse maatstaven. Je kan perfect diversiteit omarmen zonder al je vorige successen te blackwashen. Het is geen toeval dat een film als Moana, waar de hoofdrol wordt gespeeld door een meisje van kleur, maar waar men uitgaat van een origineel verhaal en niet van een krampachtig verwokete classic, zo'n succes kent. Ik voorspel dat hetzelfde lot zal beschoren zijn voor de nieuwe HBO-serialisering van Harry Potter, waar men tegen de beschrijvingen van de boeken in een zwarte acteur heeft gekozen voor de rol van Severus Snape, terwijl die in onze collectieve geheugens zit gebeiteld in de gestalte die Alan Rickman eraan gegeven heeft.

Zou het spreekwoord go woke, go broke dan toch waar zijn?