Kent U het fenomeen ook? U wordt feitelijk door een administratieve vergissing veel te veel betaald voor het werk dat U verricht en weet met de karrevrachten geld, die op de bank toch geen reet interest meer opbrengen, geen blijf. Of U bent in die mate koopziek dat U feitelijk eerder gebaat zou zijn met psychiatrische hulp. Of U kan gewoon niet weerstaan aan de sirenenzang van de mooie blinkende schijfjes in hun hetzij mooie, hetzij spuuglelijke verpakking. En voor U het weet, bent U alweer langs de kassa gepasseerd, enkele euro's armer en een plastic zakje met daarin de oogst van een middagje dvd-shoppen rijker.

Maar dan komt de grote desillusie: de dvd's belanden op het schap, en worden niet onmiddellijk bekeken. Soms is dat ook niet dadelijk mogelijk; als U net, zeg maar, een seizoentje X-Files, een seizoentje Millennium en een filmpje of drie hebt aangeschaft, hebt U in principe weer genoeg materiaal onder uw vleugels om de week door te komen. Gesteld dat U alle familiaal contact verbreekt, U op uw werk ziek meldt, de telefoon - en uiteraard de internetkabel - uit de respectievelijke stekkers trekt en de deur enkel nog openmaakt voor de pizzakoerier. Maar de meesten onder ons (ik zeg nadrukkelijk niet "iedereen") moeten naast het filmnerd-zijn nog een klein beetje de schijn van een normaal georganiseerd leven hoog kunnen houden, en vooraleer al dat lekkers weer bekeken en gekeurd is, bent U alweer aan een nieuwe episode in uw leven begonnen, en bent U alweer met echtgenote, kinderen, schoonmoeder of drinkebroers door de stad gaan flaneren, en paradeert U alweer parmantig met een zakje vol lekkers naar de uitgang.

Kijk, dit fenomeen noemen we "kijkachterstand". De gevolgen van dit fenomeen worden dan nog eens gekwadrateerd of gecubiseerd, als U medewerker bent van een recensie-site en tot uw grote ontsteltenis of vreugde - dat hangt natuurlijk van de titels in kwestie af - 's avonds in uw brievenbus nog eens een stapeltje reviewexemplaren vindt die de persbureaus van de filmmaatschappijen in hun oneindige goedheid hebben opgestuurd. Dat van die goedheid is niet waar natuurlijk, ze hopen dat U wat reclame voor hen maakt, en het éne plezier is natuurlijk het andere waard. Gelukkig kan U terugvallen op de bereidwillige medewerking van twee handenvol collega-reviewers, die met plezier hun rechtmatige share van de motherload overnemen. Mailtjes rondsturen. Envelopjes dichtplakken. Tochtje naar de post. Overzichtstabel bijwerken. De medewerkers die te lang wachten met hun reviews aan hun oren trekken. Persberichten posten. En dan tussendoor (eindelijk) een dvd - of in het beste geval een halve - bekijken. Bespreking tikken. Bespreking posten. Bespreking corrigeren op spellingsfouten. Voor zichzelf een mentale noot maken dat die laatste twee eigenlijk in de omgekeerde volgorde zouden moeten. Die mentale noot weer vergeten. Het internetforum nog eens afstruinen. En hoppa, weer een avondje voorbij.

Maar toch blijft de kijkachterstand een fenomeen dat meer en meer op de processie van Echternach begint te lijken: één dvd gekeken, twee bijgekocht. Netto winst: min één. Toegegeven, het is een luxeprobleem, maar eens een titel herbekijken komt er bijna niet meer van. Alleen als er nog eens vrienden over de vloer komen - ja, we hebben toch nog een sociaal leven - kunnen we nog eens een reeds ontmaagde titel opnieuw in de speler stoppen. Het is me ooit gelukt om, na een flinke kijkinspanning, mijn kijkachterstand terug te dringen tot één titel. Maar net toen deze laatste titel ook nog had moeten sneuvelen, viel me weer een persbericht in de schoot met daarin een titel of vier die al lang op mijn must buy-lijstje stonden. Weer niet gelukt, dus.

Ik ben dan maar al lang gestopt met mijn kijkachterstand uit te drukken in dvd's. Ik heb een nieuwe meeteenheid in gebruik genomen: de schappen. Klinkt mooi en impressionant. "Ik heb nog drie schappen te kijken". Ik garandeer U, de mensen tegen wie U zo'n boude bewering formuleert, laten hun ogen uit hun oogkassen rollen en doen niet de minste moeite om ze terug op te rapen. En zelfs dán slaan de symptomen van de dvd-verslaving ongenadig toe. Want ik had me deze kerstvakantie voorgenomen om mijn kijkachterstand eens te reduceren tot nog maximaal één schap. Ik moet tot mijn grote spijt melden dat het me niet gelukt is. Ik ben begonnen met een tweede rij dvd's vóór de eerste te zetten op hetzelfde schap. Ja, dit is een serieuze vorm van zelfbedrog, en kan ongeveer gelijkgesteld worden met stiekeme alcoholisten, die 's middags op het werk een flinke slok whisky uit hun "thermosfles" achterover drukken. Wee mij! Ik word 's nachts wakker, badend in het zweet, mezelf afvragend waarom dvd's niet eenvoudigweg zes keer duurder zijn, dat ik er gewoon niet méér kan kopen.

Totdat je met een collega-reviewer op een mooie nazomerdag een terrasje aan het doen bent, en terloops eens in vertrouwen spreekt over je verslaving. In de hoop een geestverwant te vinden. Om misschien een zelfhulpgroep op te richten. Zo op zijn Amerikaans. "Ik ben Werner, en het is vijf dagen geleden dat ik nog een dvd heb gekocht." "Ik ben Werner, en het is twee weken geleden dat ik nog een dvd heb gekocht." "Ik ben Werner, en het is drie uur en zes minuten geleden dat ik nog een dvd heb gekocht." En die collega je doodkalm vertelt dat hijzelf nog een vijfhonderdtal titels achterstaat. Dan lacht het leven je plots weer toe, en blijven de nachtmerries vanzelf uit. Met een gerust hart wandel je terug naar huis.

Mét een zakje vers geperste dvd's.