FILM
Een huis. In een straat. Pal tegenover het huis waar ooit William Franklin (Daniel Betts), de bastaardzoon van Benjamin Franklin (Benjamin Franklin) woonde. Wellicht gebouwd op een Indiaanse begraafplaats. Nadat er een piloot (Gwilym Lee) en zijn vrouw (Michelle Dockery) hebben gewoond, gevolgd door de uitvinder van de relaxzetel (David Fynn) en zijn vrouw (Ophelia Lovibond), is het vlak na de Tweede Wereldoorlog de beurt aan der hardhorende Al Young (Paul Bettany) en zijn vrouw Rose (Kelly Reilly), die van het huis hun thuis maken. Ze hebben drie kinderen, en wanneer hun oudste zoon Richard (Tom Hanks) met een meisje, Margaret (Robin Wright), naar huis komt, kunnen ze nog niet vermoeden wat voor een essentiële rol het huis in hun leven zal spelen. Richard moet alvast zijn droom om kunstschilder te worden, opbergen, en gaat net als zijn ouwe man stofzuigers verkocht, met levensverzekeringen leuren. Er gaan mensen dood in het huis, er worden er geboren, er wordt zelfs getrouwd, maar ook bitter gescheiden wanneer Margaret op haar vijftigste vindt dat ze haar leven heeft verkwanseld, zich spiegelend aan hun dochter Vanessa (Zsa Zsa Zemeckis), die opgroeit tot een succesvolle advocate. Margaret is het overigens heel haar leven beu geweest dat ze het huis heeft moeten delen met Richards ouders, en haar eigen stekje is er om financiële redenen nooit gekomen. Na het koppel trekt een zwarte familie in het huis, die door elkaar geschud wordt door de dood van een kind, en wanneer zij het huis weer op de markt gooien, kunnen Richard en de intussen flink demente Margaret het niet laten om nog eens te mijmeren over hun leven...




Robert Zemeckis brengt in deze experimentele film, nota bene een stripverfilming (!), Tom Hanks en Robin Wright weer samen na hun fantastisch romantische rollen in Forrest Gump. De gimmick van de film is dat we doorheen de jaren, vanaf de oertijd tot het heden, een shot krijgen vanuit dezelfde hoek in de kamer van een huis (of in de vrije natuur, op het moment dat het huis er nog niet staat), en dat we heen en weer worden geslingerd door de tijd. Enkel in de laatste scène wordt van het principe afgeweken. Voor de rest maakt Zemeckis zeer gretig gebruik van artificiële intelligentie om zowel Tom Hanks als Robin Wright een digitale verjongingskuur te laten overgaan. Here is een mooie en ontroerende film over de kleine dingen des levens, waarbij de boodschap schijnt te zijn dat je dankbaarheid voor wat je hebt pas begint te koesteren als het al voorbij is.




Technisch is de film een huzarenstukje, en het statische element staat niet in de weg van de verhaallijn. Door het meubilair in huis, de telefoon en door wat er op elk moment op televisie speelt, worden we naar andere tijden gekatapulteerd, waarbij de verbanden tussen de diverse bewoners, apart dan van het feit dat ze in hetzelfde huis hebben gewoond, geleidelijk duidelijk worden, met enkele mooie metaforen en parallellen. Het experimentele aspect zit gelukkig in het vertellen van een gewoon, goed verhaal over de hoogtes en laagtes in het leven van jan met de pet. De AI staat wel wat in de weg van een correct lipsynchronisatie, maar anderzijds staat deze gelukkig mijlenver af van de zombies die Zemeckis in The Polar Express opvoerde.




BEELD EN GELUID
The Searchers brengt Here uit op een single layer-schijf waarbij de relatief korte speelduur ervoor zorgt dat de beeldvoering, die overigens zeer knap is, niet in het gedrang komt. De overgangen tussen de verschillende tijdsvakken zijn keurig gedaan door een soort van split-screen, en in alle decors verraden de rekwisieten en het kleurgebruik, alsook de auto's of paarden die voorbij het raam rijden, het tijdsvak. Voeg daarbij nog een DTS-HD MA 5.1-track die weliswaar even statisch is als de film zelf, maar vooral de bloedmooie soundtrack van Alan Silvestri op het voorplan brengt, en je hebt een schijf die je kan koesteren.




EXTRA'S
Hier is spijtig genoeg een groot gat ontstaan. Een film als deze schreeuwt gewoon om technische duiding bij wat Zemeckis allemaal uit zijn hoge hoed heeft getoverd, en daar blijven we compleet bij op onze honger zitten.

CONCLUSIE
Experimentele films staan of vallen met het feit of er naast de unique selling position ook nog iets zinnigs met het scenario gedaan wordt, en wat dat betreft is Here een voorbeeld van hoe het zou moeten. Haal de Kleenex al maar boven...